Gisteren aangekomen in #
Vancouver en helaas kon ik vanaf het vliegveld direct door naar het #
ziekenhuis... Ik was al een week aan het hoesten, maar gisteren kwam er bloed mee: reden genoeg om aan een #
longontsteking te denken. Geen idee of dit ziekenhuis net zo werkt als andere ziekenhuizen in #
Canada, maar het ging er tamelijk bizar aan toe. Hoewel men eigenlijk verwachtte dat ik ter plekke vast $1080 ophoestte (pun intended), was mijn gezondheid het belangrijkste en zouden ze me hoe dan ook helpen. Een fundamenteel verschil met Amerika, waar de dokter mij een jaar of 15 terug überhaupt niet eens wilde zien voor ik mijn credit card had afgegeven.
De arts die als eerste mijn verhaal vroeg, gaf me meteen een mondkapje. "One for you, and one for me." Nou ja, het zal wel. Vervolgens mocht ik terug naar de wachtkamer, en na een uur kwam er iemand. Ik mocht me meteen uitkleden en een dun ziekenhuisvestje aantrekken. En toen werd het weer stil. Na een kwartier maar eens gevraagd of er nog iemand kwam, omdat het knap fris begon te worden. Ik kreeg een paar dekens, en daar bleef het een poos bij.
Toen kwam er een zuster even een paar buisjes bloed afnemen.
Eindelijk kwam er een dokter. Nog eens de zelfde vragen beantwoord, en toen ging het eindelijk gebeuren. Echo gemaakt van m'n longen. En zonder boe of bah was de dokter weer verdwenen, en mocht ik weer wachten. Daarna röntgenfoto's gemaakt en toen mocht ik -nog altijd in m'n dunne hemdje- plaatsnemen in een ruimte, of beter, een gang, met nog 3 andere patiënten. Mensen liepen af en aan, stootten bijna de apparatuur om, en ondertussen was de schoonmaakster druk aan het dweilen...
Af en toe kwam er een arts (denk ik) vertellen wat iemand mankeerde en wat het behandelplan werd. Hoewel ik het interessant vond om te horen hoe de man naast me heette, waar hij vandaan kwam, wat de diagnose was, welke behandeling hij moest ondergaan en welke medicijnen hij meekreeg, begon ik me toch wat ongemakkelijk te voelen. #
Privacy is in dit ziekenhuis blijkbaar totaal niet belangrijk.
Toen we inmiddels 4 uur verder waren, kreeg ik eindelijk te horen dat er -gelukkig- niets aan de hand was. Heftige hoest, maar dat was toch echt nog de nasleep van de verkoudheid van vorige week.
